Vandaag een mooie wedstrijd op de planning tegen Montfoort JO12-1. We verzamelen om half 10 in de kleedkamer en na de nodige uitwisselingen over de bokswedstrijd Tyson-Paul, begonnen we aan de wedstrijdbespreking.
Nadat de opstelling besproken is, gaan we naar het veld voor de warming-up.
We beginnen het eerste kwart direct sterk, je merkt dat wij sterker aan de bal zijn en de tegenstanders kwamen niet erg vaak bij ons doel in de buurt, helaas komen we in dit kwart niet tot scoren, het tweede kwart komt er eindelijk het welverdiende doelpunt, maar ondanks verdere kansen die we hadden, bleef de stand op 1-0 hangen.
Na de rust en wissel van helft, merkten we dat er ineens heel veel tegenwind was waardoor onze ballen bijna niet op de plekken kwamen waar ze moesten komen. En ineens slaat ons spel van het derde kwart naar het laatste kwart, om in paniekvoetbal. Ballen werden te gehaast gespeeld zowel op teamgenoten die dan nog niet in positie stonden als blind richting het doel van de tegenstander. We proberen langs de lijn nog te roepen om rust, maar het mocht niet baten. Iedereen had onrust alsof de trein gehaald moest worden en dan valt ineens een goede kans voor Montfoort die goed wordt afgeweerd, maar Montfoort geeft niet op en zetten hoog druk waardoor de volgende kans die ze krijgen er wel ingaat.
En dan staat het ineens 1-1. En dan zijn sommige spelers onze spelwijze helemaal kwijt en is het ontzettend rommelig. Aanvallers vergeten mee terug te zakken en deze coach is dan blij wanneer het eindsignaal gaat en we maar met gelijkspel van het veld aflopen en niet met verlies.
Hoewel de spelers zich gedroegen alsof we de wedstrijd verloren hebben, wat enerzijds fijn is, want dat houdt in dat ze hard willen werken om het spelletje te kunnen winnen, maar anderzijds moet je soms ook kunnen incasseren. We hebben laten zien dat we sterker waren, maar Montfoort heeft door “slimmer” te spelen gelijkspel kunnen behalen bij ons en wij moeten leren om de “vele” kansen die we hebben, af te maken.
