Na afgelopen woensdagavond met een voltallige selectie van 13 te hebben getraind, hadden we er alle vertrouwen in dat we dit weekend opnieuw wel eens drie punten zouden kunnen pakken.

Het was wel even puzzelen achterin, doordat Lotte op vakantie is en Isabelle een zwaar sportevenement te wachten stond. En voorin, omdat de vier 100% fitte aanvallers alle vier ongeveer evenveel trainingsuren hebben gemaakt de afgelopen weken – en je er toch maar echt elf mag opstellen.

Verder konden we Sarinah helaas niet vanaf de aftrap laten starten, omdat zij vanwege overbelastingsklachten maximaal 30 minuten van de fysio mocht spelen – aan het eind van de wedstrijd.

Vooraf was de sfeer goed. De nieuwe tassen werden uitgedeeld (dank aan de heren binnen JSV die dit voor ons hebben geregeld!) en de lawaaipapegaai deed zijn werk.

Er was wel een kleine kink in de kabel: Joelle haar veter brak af. Gelukkig was Tessa de redder in nood en zorgde voor een nieuw paar stevige veters.

Abdel, Lina (hopelijk is ze snel terug!) en Karel namen de honneurs waar in de dug-out en onder het aanvoerderschap van Julia konden we met windhoos-orkaan vol vertrouwen van start.

Vanaf het begin waren de kansen, net zoals vorige week, voor ons. De ene keer vanuit goed positiespel en opbouw (vanuit vijf verschillende speelsters), de andere keer creëerden Zoë of Fatima vanuit hun individuele kwaliteiten 100% doelkansen.

Maar helaas werden paal en lat geraakt, of waren er (bijna) onmogelijke reddingen van de keepsters van Montfoort. En heel af en toe was ook de wind een spelbreker bij de afronding.

Na 25 minuten vond er een tactische wissel plaats, omdat we te veel wind mee hadden. Manouk kwam erin om haar snelheid te benutten en ook daardoor volgden nieuwe andersoortige kansen.

In de 30ste minuut kreeg Montfoort het, tegen de verhoudingen in, bijna voor elkaar om op 1-0 te komen. Gelukkig was Chantal alert en redde een halve meter voor de doellijn.

Daarentegen moest zij enkele minuten later zelf de 0-1 op het bord zetten. Na een ouderwetse deep run kreeg ze een perfecte bal van Joy, maar in plaats van meteen haar voet ertegenaan te zetten, dacht ze dat het een goed idee was om de bal aan te nemen. Dat duurde te lang, want toen was de keepster er al bij. Haar vader zou zeggen: trage beer.

In de rust bespraken we: wat gaat goed?
Het antwoord was vrij simpel: alles.

En wat moet anders?
Eigenlijk maar één klein dingetje: scoren.

Ook in de tweede helft waren de grootste kansen voor ons maar nog geen 0-1.

En achterin?
Werd er gewoonweg niets weggegeven door Luna, Julia, Dana en Joelle.

Helaas viel Dana uit en moest Romaissa (die in de tweede helft was ingevallen) een linie naar achter. En mocht er ook maar enige dreiging komen, dan kwamen er slidings van Joelle en Romaissa aan te pas. Zelfs liggend op de grond werden de duels op inzet, wilskracht en dus mentaliteit gewonnen. De spirit zoals die er twee seizoenen geleden was (het jaar dat we kampioen werden en bekerfinalist waren), is terug!

Een groot verbindingsstuk daarin lijkt toch ook het middenveld. Want met welke opstelling we ook achterin of voorin staan, de lijnen worden door het middenveld de afgelopen twee/drie weken goed dichtgehouden, en het anticiperen qua momenten van druk zetten of diepte zoeken is scherp, dat ook zij een bepalende factor moeten zijn in het voor de vierde keer op rij de nul houden.

De cohesie en verbinding tussen de linies moet op basis van de data en statistieken sowieso worden aangemerkt als een duidelijk winstpunt de afgelopen weken!

In het laatste kwartier leek het erop dat we vandaag toch echt met drie punten ervandoor mochten gaan. Helemaal toen Romaissa was uitgebroken maar werd neergehaald op de rand van het zestienmetergebied. Bijzonder dat hier geen gele – of misschien zelfs rode – kaart voor volgde. Of je kunt het een slimme en goed uitgevoerde overtreding noemen. De beelden die gemaakt zijn mogen het uitwijzen.

Hoe dan ook kregen we daarna nog vijf rommelkansen in de zestien, maar ze waaiden steeds langs de buitenkant van de paal in plaats van de binnenkant.

Zoë zou zeggen: je kan niet altijd 6 gooien. De afgelopen weken hebben met name de aanvallers uitstekend de ballen erin gelegd en zaterdag leek het gewoon niet gegund.

Na afloop voelde een deel van het team teleurstelling en had het gevoel van verlies. Dat waren met name degenen die de kans hadden om JSV op 0-1 te zetten. De anderen hadden (ook terecht!) een gevoel van winst, omdat zij (bijna) geen kans hadden weggegeven en trots zijn op het feit dat we voor de vierde keer op rij de nul wisten te houden.

Want – en dat is ook terecht – in de voetbalwereld gebeurt het vaak: als je ze zelf niet maakt, krijg je aan het eind de deksel op je neus. Maar wij hebben er collectief voor gezorgd dat er geen enkele mogelijkheid was om die deksel op onze neus te laten vallen.

Is dat een perfect gezegde? Nee, niet helemaal. Maar je snapt vast wat ermee bedoeld wordt.

Wil scoren even niet door de mensen waar je de afgelopen weken de punten door hebt gepakt, dan moet de rest de boel dicht houden om toch 1 punt mee naar huis te nemen.

En dat is gedaan! En dat is het mooie aan een teamsport!

Afijn, de balans na de eerste drie bekerwedstrijden versus de weken daarna mag sowieso ook zijn: dat we trots mogen zijn op de groei die we hebben doorgemaakt en hoe we het samen oppakken.

De sfeer is goed, de trainingsopkomst is nagenoeg perfect en we genieten. En dat is uiteindelijk waarom je een teamsport doet en derde klasse speelt.

Op naar de voorbereiding richting de volgende wedstrijd – een wedstrijd waar we opnieuw allemaal zin in hebben!